Nog een gelukkig nieuwjaar allemaal!

Na het nieuwe jaar te hebben ingeluid op het strand van Sihanoukville in Cambodja zijn wij gelijk op nieuwjaarsdag ‘s ochtends vroeg met de bus vertrokken richting de grensovergang met Vietnam. Vanaf het busstation moesten we nog 60 km met de taxi rijden en het laatste gedeelte niemandsland tussen Cambodja en Vietnam hebben we achter op een brommertje afgelegd, maar daarna waren we dan in Vietnam! Onze eerste indruk van het land was helaas niet zo positief: bij de grens kregen we al gelijk te maken met een corrupte ambtenaar die ons vroeg geld te betalen voor een gezondheidsverklaring en vervolgens zijn we nog opgelicht door iemand die ons wilde 'helpen' een buskaartje te kopen, waarvoor we (naar verhouding) flink veel moesten betalen, terwijl het uiteindelijk een gammele lokale bus bleek te zijn (ja, ook als je al een tijdje aan het reizen bent, overkomt je dat soms...). De bus bracht ons naar Rach Gia, een kustplaats in het zuiden van Vietnam. Het zalongetwijfeld aan ons gekleurde beeld en onze frustraties van die daghebben gelegen, maar Rach Gia was een lelijke stad met chagrijnige mensen, zonder fatsoenlijke voorzieningen...Niemand sprak Engels en we konden nergens een normaal restaurantje of winkeltje vinden, dus uiteindelijk zijn we maar met een droge baguette (overblijfsel van de Franse koloniale tijd) op onze hotelkamer gaan zitten en gaan slapen, in de hoop dat de volgende dag wat beter zou zijn.

Gelukkig was dat inderdaad het geval. Met de bus zijn we naar Ho Chi Minh stad gegaan, waar we in een leuke buurt in het centrum hebben verbleven met volop restaurantjes (met erg lekker lokaal eten!), cafeetjes en winkeltjes en genoeg dingen in de buurt om te bezichtigen. De volgende dag zijn we onder andere naar het War Remnants Museum geweest, want net als Cambodja is Vietnam natuurlijk een land met een recente oorlogsgeschiedenis, waar je niet omheen kan. In het museum wordt je door middel van allerlei foto's en verhalen geconfronteerd met de gruwelijkheden die in de jaren ‘60 en '70 in Vietnam hebben plaatsgevonden: verschrikkelijke martelingen, gevechten, bomaanvallen en de verspreiding van miljoenen liters chemicaliën, waardoor vele Vietnamezen zijn gedood of gewond geraakt, en waarvan men generaties later nog steeds de schadelijke gevolgen ondervindt.

Na nog wat andere dingen in de stad te hebben bekeken en na een bezoekje van Jelle aan de lokale kapper (voor 3,5 euro werd 20 minuten lang zijn hoofd gemasseerd en in 2 minuten werd zijn haargeknipt) zijn we de dag erna met de bus verder naar het noorden gegaan, naar Dalat.

Dalat is een stadje in de bergen waar het altijd lente lijkt (want het hele jaar door is het tussen de 15 en 24 graden) enwaar de Fransen vroeger hun vakantieverblijf hadden om aan de warmte van de stad te ontsnappen. Het Franse karakter van de stad wordt wanhopig in ere gehouden:zelfs de telefoonzendmastis omgebouwd tot een soort eiffeltoren, compleet met lichtjes en versiering. Ondanks dat dit natuurlijk een beetje kitsch aandoet, is het toch een schattig stadje, met een mooie omgeving waar allerlei groentes, vruchten en bloemen worden verbouwd en waar we de volgende dag met een brommertje doorheen hebben getourd.

Na Dalat zijn we verder gegaan naar Hoi An. Dit was trouwens een behoorlijke trip: eerst moesten we van Dalat met de bus naar het kustplaatsje Thap Cham en daar moesten we nog 5 uur wachten totdat we 's avonds met de nachttrein konden. De volgende ochtend om half 11 kwamen we aan in Danang en toen moesten we nog een uurtje met de bus naar Hoi An....En dat was echt prachtig! Hoi An is in de oorlog vrijwel geheel gespaard gebleven, zodater nog erg veel mooieoude huizen te bewonderen zijn.Verder is Hoi An voor veel toeristen een shopwalhalla: erzitten ongeveer300 kleermakers en daarnaast nog heel veel schoenmakers, waar je alles kan laten maken wat je maar wilt. Gelet op ons budget hebben we ons ingehouden, dus we hebben 'slechts' 4 paar schoenen en 2 rokjes (Martine) laten maken

Eergisteren zijn we met de bus van Hoi An naar Hue gegaan. Daar hebben we gisteren een zogenaamde DMZ-tour gedaan. DMZ staat voor 'Demilitarised Zone' enis de aanduiding voor het gebied wat vanaf 1954 de scheiding was tussen Zuid- en Noord-Vietnam.Later is er veel gevochten en met de tour zijn we langs belangrijke slagvelden gegaan. Ook zijn we naar de Vinh Moc-tunnels geweest, een van de vele tunnelsystemen die in de oorlog door de lokale bevolking zijn gebouwd om te overleven. Erg indrukwekkend en een bizar idee om 23 meter onder de grond door nauwe tunnels te lopen en te horen dat in een van de kleine ondergrondse kamertjes destijds 17 kinderen zijn geboren...

Vandaag hebben we de oude citadel in Hue bezocht, waar de vroegere keizers verbleven. Helaas is het nogal regenachtig, dus we zitten nu een beetje in een cafeetje te wachtentotdat we vanmiddag om half 5 de nachttrein naar Hanoi kunnen nemen, waar we hopelijk lekker kunnen slapen in de 'hard sleepers' die we geboekt hebben