Nadat we vorige week woensdag met de bus naar Palangka Raya zijn gegaan (wat gelukkig maar 9 uur duurde in plaats van 12 uur), hebben we ons daar georienteerd op een tour naar traditionele longhouses van de zogenaamde Dayakstam. Uiteindelijk hebben we er voor gekozen om met een gids (die zowel Dayak als Indonesisch als Engels sprak)van zondag tot en met woensdag een tocht naar het dorpje Tumbang Malahoi te maken. Palangka Raya zelf ligt al afgelegen, maar dit was nog eens 6 uur met een 4WD-auto (gedeelde taxi, wat de enige vorm van openbaar vervoer is) over onverharde, steeds slechter en modderiger wordende wegen Centraal Borneo in.

Daar aangekomen bleek het een klein dorpje aan de rivier te zijn, waarvan het longhouse waar we sliepen op de kerk na het grootste gebouw van het dorp was: zo'n 30 meter lang engebouwd op palen vanongeveer 2,5 meter hoog, met binnenin een grote gezamenlijke ruimte, 8 aparte kamertjes en aan weerszijden een keuken. Buiten was een kleine ruimte waar je je met rivierwater kon wassen en als je naar de wc moest, dan moest je een stukje lopen naar een huisje op de rivier. Een erg raar idee datals je op de wc zit (of beter gezegd er boven hangt) alles rechtstreeks de rivier in gaat, terwijlje naast je kinderen in de rivier hoort spelen....

Ondanks dat defamilie niet wist dat we kwamen (aangezienze geen telefoon hebben), werd er meteen een kamertje voor ons klaargemaakt en kwamen alle vrouwen die op dat moment aanwezig waren enalle nieuwsgierige buurtkinderen bij onszitten.Er waren maar 2 mannen aanwezig, aangezien de rest net vertrokken was omte jagen engroenten te verzamelen in de jungle, waar ze soms wel een maand blijven.Meteen werd ons een kop thee en het lokale 'genotsmiddel' aangeboden(een soortbitterebladeren en noten waar je op moest kauwen en dan weer uit moest spugen), als teken dat we welkom waren.

De volgende dag zijn wemet onze gids en 2 bewoners van het longhouse de jungle ingegaan en hebben we gezien hoe de lokale bevolking daar rubber opvangt van de rubberbomen en dat vervolgens verwerkt in grote blokken. Verder hebben we wat groentes verzameld (zoals cassavebladeren en bamboescheuten), die ons 's avonds werden voorgeschoteld. Erg mooi om te zien hoeveel eten de natuur te bieden heeft en dat zo'n dorp daar dus gewoon van kan leven! Vervolgens hebben we 's middags (met een gevolg vanzo'n 10 kinderen en wat omaatjes uithet longhouse) nog een rondje door het dorp gemaakt en zijn we bij de lokale mandenmaakster (een vrouwtje van 99 die nog elke dag druk rotan aan het weven was), rijstwijnbrouwer en zwaardenmaker op bezoek geweest. 's Avonds stond in het teken van zang en dans: middels een gong werd het dorp opgeroepen naar het longhouse te komen en deel te nemen aan onze welkomstceremonie. Die gong was trouwens niet echtnodig want iedereen was natuurlijk allang op de hoogte van ons bezoek en daarnaast zat het halve dorp al televisie te kijken in het longhouse omdat er maar een paar tv's in het dorp zijn en er die avond toevallig stroom was. Uiteindelijk waren er zo'n 60 dorpsgenoten en werden er een aantal traditionele dansen voor ons opgevoerd, waaraan we zelf ook moesten deelnemen. Aan ons werd gevraagd of we nog een traditioneel Nederlands liedje of dansje hadden om aan het dorp te laten zien. Erg veel konden we ter plekke niet verzinnen, dus uiteindelijk hebben we ze maar de stoelendans geleerd (met kussen in plaats van stoelen, aangezien iedereen op de grond zit). Gelukkig vonden zedat het helemaal geweldig!

Dinsdag was een rustige dag en zijn we met een aantal kinderen naar de rivier gegaan en heeft Jelle 's middags nog wat kaarttruckjes aan de kinderen geleerd. Jelle probeerde ook een van zijn truckjes op een oma in het longhouse uit, maar die doorzag hem helaas meteen...Verder hebben we nog erg veel foto's van de dorpsgenoten gemaakt, die we gisteren in Palangkara Raya hebben uitgeprint en aan onze gids hebben meegegeven, zodat de mensen ook wat foto's van zichzelf hebben.

Ondanks dat we niet echt met de mensen konden communiceren, hebben we het echt heel erg leuk gehad en voelden we ons erg welkom. Verder was het erg mooi om te zien hoe iedereen - jong en oud - in zo'n longhouse zonder problemensamenleeft, waarbij jeje bijna niet kan voorstellen dat de Dayaks een lange, bloedige geschiedenis van oorlog enkoppensnellen hebben.

Op dit momentzijn we nog in Palangka Raya en morgen gaan we, via een tussenstop in Banjarmasin, onze tocht vervolgen richting het Maleisische gedeelte van Borneo(Sabah,aan de oostkust)!