Dat is wat we de afgelopen 1,5 week voornamelijk gedaan hebben! Maar eerst zijn we vanaf Kuching met de bus naar Pontianak gegaan en zijn we de grens overgegaan tussen Sarawak en Kalimantan. Daarbij hadden we trouwens geluk want dit schijnt sinds kort de enige grensovergang in Indonesie over land te zijn waar je niet van tevoren een visum hoeft aan te vragen, dus dat konden we mooi ter plekke regelen. Het duurde wel even en onze tassen werden ook uitvoerig bekeken terwijl de hele bus op ons zat te wachten, dus op een gegeven moment vond de buschauffeur het lang genoeg duren en kwam hij ons ophalen. Tijdens de busrit kregen we een goed beeld van Kalimantan: veel palmbomen, rivieren, afgelegen dorpjes en ongeasfalteerde wegen. Totdat we bij Pontianak aankwamen. Dat bleek opeens een hele drukke stad te zijn waar het 24 uur per dag spitsuur lijkt (zelfs 's nachts toen we in bed lagen), met allemaal brommertjes die je links en rechts voorbij schieten. Het was zelfs zo erg dat we daar de volgende dag niet eens naar het tourist information centre konden omdat we de weg niet konden(/durfden) oversteken....Veel was er verder niet te beleven dus we zijn er 2 nachten blijven slapen en nadat we hadden uitgezocht hoe we verder wilden zijn we vervolgens met de boot naar Ketapang gegaan, gelukkig een iets kleiner en gezelliger plaatsje. Wat trouwens grappig is, is dat er bijna geen toeristen in dit gebied (West-Kalimantan) komen, dus we waren echt een bezienswaardigheid. We voelde ons net een stel beroemdheden: zodra we een voet buiten het hotel zetten werden we meteen toegeschreeuwd: 'hello mister, hello mister!' Eerst dachten we nog dat dit alleen tegen Jelle werd geroepen, maar al snel bleek dat Martine ook mister werd genoemd....We gaan er maar vanuit dat dat komt omdat dit het enige Engelse woord is dat ze kennen

, want bijna niemand spreekt hier Engels, dus we redden ons voornamelijk met handen en voeten en ons woordenboekje Indonesisch.

Vanuit Ketapang hebben we een 3-daagse tocht geregeld door het Gunung Palung National Park, een groot stuk regenwoud waar je de kans hebt om orang oetans in het wild te zien. Het regenwoud wordt door een rivier gescheiden van de bewoonde wereld en de eerste dag hebben we in een afgelegen dorpje aan de overkant van de rivier verbleven, in een zogenaamde homestay, oftewel bij mensen thuis. Echt heel leuk om te zien hoe de lokale bevolking leeft. 's Middags hebben we nog een boottochtje over de rivier gemaakt en hebben we neusapen gezien. 's Avonds hebben we toen bij die mensen geslapen en de volgende dag zijn we met onze gids + hulpje in een bootje de rivier overgestoken en zijn we het National Park ingepeddeld, om vervolgens door de jungle te wandelen (in de hoop orang oetans te zien), in de jungle te overnachten en de volgende dag weer terug te gaan.

Om even in het kort weer te geven hoe deze jungletocht er uitzag (en het romantische Tarzan en Jane-idee wat jullie misschien hebben een beetje te relativeren):

- Continue doorweekt zijn: is het niet van het zweet, dan is het wel van de regen;

- Aan alle kanten worden lekgeprikt door muggen;

-Bloedzuigers van je sokken af moeten slaan, voordat ze zich aan je benen vastzuigen;

- Overnachten op de grond met slechts een zeiltje boven je hoofd en vervolgens geen oog dicht doen vanwege onophoudelijke regen, onweer, doorweekte lakenzakken en een snurkende gids (en Martine daarnaast ook nog vanwege het idee dat er misschien beren op ons eten af zouden komen en wij dan een lekker hapje zouden zijn);

- Aangezien er geen pad is, je tijdens het lopen via boomstronken, takken en wortels een weg moeten banen en oppassen dat je niet uitglijdt of struikelt.

Maar dat was het allemaal wel waard! We hebben weliswaar geen orang oetans gezien (dat schijnt toch wel erg moeilijk te zijn), maar om alleen al door de jungle te lopen, met allerlei geluiden van vogels, insecten en apen om je heen en 's avonds vuurvliegjes die de bomen oplichten was al prachtig. (We hebben trouwens wel veel nesten van orang oetans gezien, maar aangezien ze elke dag een nieuw nest maken, zegt dat niks over waar ze zijn). En wat we tijdens deze tocht in elk geval geleerd hebben zijn de Indonesische woorden voor regen, mug en heet....

Dinsdag zijn we weer terug gegaan naar Ketapang, waar we woensdag en donderdag onze kleren en lakenzakken maar even grondig hebben laten wassen (die stonken nogal door de regen), en waar we een beetje hebben bijgekomen van ons jungle-avontuur op een hotelkamer met douche en tv. Vervolgens hebben we een vlucht geboekt naar Pangkalan Bun, in Centraal-Kalimantan. Daar zijn we vrijdag naartoe gegaan, vanwege het dichtbij gelegen Tanjung Puting National Park, waar de kans om orang oetans te zien wel erg groot is, omdat ze daar een groot aantal semi-wilde orang oetans hebben, die leren om weer in het wild te overleven maar die nog wel 1 keer per dag gevoerd worden. Hier hebben we ook een 3-daagse tocht gemaakt, wat iets minder avontuurlijk was dan in Gunung Palung, maar wel lekker ontspannen. Met een boot die tegelijk ons vervoermiddel, restaurant en hotel was, zijn we naar 3 verschillende onderzoekskampen gevaren en hebben we heel veel orang oetans gezien en zelfs aangeraakt! Sommige mannetjes zijn best wel groot en imponerend, maar de baby'tjes zijn zoooo schattig....De bijgevoegde foto's spreken waarschijnlijk wel voor zich

. Verder hebben we ook nog veel andere soorten apen gezien, dus een geslaagde tocht en voor Jelle weer eens wat anders om zijn verjaardag (afgelopen maandag) zo te vieren! Wat wel erg triest is om te zien, is dat er nog steeds heel veel illegale houtkap voorkomt op Borneo, zelfs in de nationale parken, zodat het leefgebied van de orang oetan (en andere apen) steeds kleiner wordt en er steeds minder kunnen overleven. Hopelijk kunnen wij met ons toerisme een ieniemienie beetje bijdragen aan het behoud van de nationale parken en ziet de lokale bevolking door het toerisme ook het belang van het behoud van de natuur in.

Nou, we hebben weer genoeg verteld, wij gaan vanmiddag aan onze vervolgtocht in Centraal-Kalimantan beginnen (een 12 uur durende bustocht naar Palangka Raya), waar we hopelijk traditionele Dayak-dorpjes kunnen zien!