Inmiddels 1,5 geleden zijn we vanuit Thailand de grens overgestoken met Cambodja. Op zich een korte periode, maar lang genoeg om veel indrukken op te doen.

Allereerst zijn we naar dé toeristentrekpleister van het land gegaan: de tempels uit een lang vervlogen, machtig Khmerrijk (van de 9e tot en met de 13e eeuw), waaronder Angkor Wat, Angkor Thom en de 'jungletempel' Ta Prohm. Ondanks de vele toeristen een prachtige en mysterieuze plek, waar je een goed beeld kan krijgen van hoe Cambodja er in die tijd uit gezien moet hebben. Bij de tempels wordt je echter ook al meteen geconfronteerd met het Cambodja van nu: veel kinderarbeid in de vorm van soms nog erg jonge kinderen die spulletjes aan de toeristen proberen te verkopen endaarnaast in het nabij gelegen Siem Reap een erg groot contrast tussen de huisjes van de lokale bevolking en de superdeluxe hotels die voor toeristen zijn gebouwd.

Verder zijn in Cambodja nog heel duidelijk de gevolgen aanwezig van de oorlog, en dan met name het schrikbewind van de Rode Khmer onder leiding van Pol Pot in de jaren '70. Naar schatting 2 miljoen mensen zijn als gevolg hiervan omgekomen en daarnaast hebben we veel mensen gesproken die de oorlog zelf hebben meegemaakt en mensen gezien die een of meerdere ledematen missen, doordat zij het slachtoffer zijn geworden van een van de miljoenen landmijnen uit de oorlog (waarvan er op dit moment nog steeds vele niet geruimd zijn).

Ondanks dit alles is onze indruk van Cambodja voornamelijk erg positief. Hoewel heel veel mensen verschrikkelijk hebben geleden,zijn degenen die wij hebben gezien en gesproken erg positief en optimistisch ingesteld en erg hartelijk.Verder doet het landschap van Cambodja ons erg aan Nederland denken: op een aantal bergen na is het hier namelijk ergvlak en je ziet best veel mensen fietsen (het een heeft waarschijnlijk met het andere te maken

Nadat we eerst 3 dagen lang bij Siem Reap de tempels hebben bekeken en nog naar het landmijnmuseum zijn geweest, zijn we daarna afgedaald naar de stad Battambang, wat iets groter is maar wel minder toeristisch. Daar hebben we een brommertje gehuurd en zijn we de stad uitgegaan om stof te happen op het platteland (toen we terug kwamen waren we helemaal oranje van al het opstuivende stof van de landweggetjes!). Aangezien het merendeel van de Cambodjaanse bevolking op het platteland woont, leek het ons wel leuk om het plattelandsleven van nog wat dichterbij te bekijken. We besloten vervolgens om een lokale 'moto-driver' die Engels sprak te vragen onze gids en vertaler te zijn bij een 3-daagse trip naar een aantal boerendorpjes. Zonder iets te regelen en zonder van tevoren geboekte vervoersmiddelen, maar gewoon maar zien wat er gebeurt en wat er op je pad komt. Dit kwam er op neer dat we de volgende dag (1e kerstdag!) met hem in alle vroegte naar het treinspoor zijn gegaan, waar we een zogenaamde lokale 'bambootrain' hebben genomen. Een bambootrain is een redelijk ingenieus bedacht bouwsel, bestaande uit vier wielen, een motor (met een aantal aandrijfbanden) en een bamboeplaat om op te zitten (mocht het nog niet helemaal duidelijk zijn: zie foto's). Tussen een aantal locals en zakken rijst hebben wij hierop onze eerste etappe van de reis afgelegd. Het ging nog best hard en af en toe was het even spannend als je voor je opeens zag dat er een stukje spoor miste, maar als je eenmaal aan de klappen en het gehobbel gewend was, kon je verder heerlijk genieten van de koele wind en het mooie uitzicht over de rijstvelden. Aangekomen bij het dorpje waar we zouden overnachten, moesten we eerst nog een aantal kilometers lopen (in de hitte, met onze backpacks...), waarbij we een mooie impressie kregen van het dorpsleven: kinderen die in de rivier vissen, rijst die ligt te drogen, ossenkarren en traktors, veel straathonden en een levendig marktje waar naast groente en fruit ook allerlei insecten, stukken vlees en dierenorganen te koop worden aangeboden (men eet hier namelijk echt alles). Onze gids had bedacht dat we wel in het Boedhistische klooster van het dorp konden gaan slapen, zodat we daar naartoe gingen.Daar aangekomen vroeg hij aan de monniken of we daar konden blijven slapen, en na raadpleging van de priester was het akkoord en werd er een kamer voor ons klaargemaakt. De priester was trouwens een klein, tandenloosmannetje van een jaar of 80 die op dat moment erg verkouden was en vroeg of we misschien medicijnen voor hem hadden. Na onze medicijnvoorraad te hebben doorgespit leek het ons het meest veilig om hem een strip paracetamol te geven (met daarbij de opmerking dat het hem niet beter zou maken maar misschien de pijn en eventuele koorts zou verzachten), waar hij erg blij mee was en waarvan hij de Nederlandse bijsluiter aandachtig bestudeerde. Verder hebben we hem nog het advies gegeven om oudhollands te stomen, hopelijk is dit aangekomen...Omdat het inmiddels middag was en toch wel erg heet, hebben we eerst een siesta gehouden, waarna we met onze gids het dorp hebben verkend. Hier hebben we een lift gehad van een lokale traktor en een ossenkar, en hebben we bij een boer op het land gekeken, wat vroeger een mijnenveld was. Ondanks dat het land nu een 'cleared minefield' is, voelt het toch nog steeds niet heel prettig: je blijft denken dat er misschien toch nog mijnen liggen waar je zomaar op kan stappen, een vrees waar de Cambodjanen voorlopig nog mee zullen moeten leven.

Ons 'kerstmaal' wat we vervolgens hebben genuttigd, heeft bestaan uit wat gebakken noedels met groenten, bij het enige, nogal sjofele, restaurant van het dorpje, onder het genot van het gesmak en gesabbel van onze gids op de gekookte poot van een of ander dier...Eenmaal terug bij het klooster hebben we nog een tijdje met een van de monniken gepraat en vervolgens zijn we lekker vroeg ons bedje in gekropen, oftewel zijn we op een rieten mat op de grond gaan liggen.

De volgende dag werden we al voor zonsopkomst gewekt door het gezang van de monniken en na hun te hebben bedankt voor hun gastvrijheid hebben we onze reis weer vervolgd. Achter in een open truck konden we meeliften naar de hoofdweg en vandaar konden we al vrij snel een lift krijgen in een andere truck. Een schietgebedje was wel even nodig want ze rijden hier ontzettend hard en we hebben ook al een aantal ongelukken gezien, dus niet echt een lekker gevoel als je met 120 kilometer per uur open en bloot achterin zit, terwijl de tegenliggers even hard rakelings langs je rijden. Gelukkig was ons volgende vervoersmiddel iets veiliger: achterop een paardenkar! Lekker sjokken over hobbelige weggetjes, waarbij we goed het dorpje konden zien waar we 2e kerstdag zouden doorbrengen. We wisten nog niet waar we zouden gaan slapen, maar we waren nog maar net op weg of er kwam al een jongen naast ons fietsen die een beetje Engelssprak en die ons uitnodigde bij zijn familie thuis. Daar aangekomen bleek hij een erg grote familie te hebben: een gezin met twaalf kinderen en daarnaast de nodige katten, honden, kippen en koeien. Moeder was 44 en het oudste kind was 28 enhetjongste kind1. Aangezien het weekend was waren er redelijk wat kinderen thuis, en vooral de kleintjes vonden het natuurlijk erg interessant om 'barang', oftewel blanken/langneuzen te zien. Het was geen probleem dat we bleven slapen en ondanks dat de mensen het zelf niet breed hadden, hebben ze voor ons een aantal heerlijke, uitgebreide maaltijden gekookt. Die middag hebben we nog een rondleiding gehad in en om de boerderij en over de rijstvelden, waar ze op dat moment net bezig waren met oogsten. In de brandende zon waren jong en oud hard aan de slag en wij mochten het ook nog even proberen (wat erwaarschijnlijk erg lomp en onhandig uitzag en waarbij het zweet onsgelijkal op de rug stond). Pas op zo'n moment realiseer je je hoeveel (kinder)arbeid er wordt verricht voor de rijst die wij thuis allemaal eten! ‘s Avonds werd er een mooi bedje voor ons klaar gemaakt op de veranda (wederom op de grond, maar we hebben toch heerlijk geslapen!) en de volgende dag hebben we weer afscheid van de familie genomen en zijn we naar Phnom Penh gegaan, de hoofdstad van Cambodja.Dat is weer even heel wat anders! Gisteren hebben we daar fietsen gehuurd (we hadden immers ervaring opgedaan in Bangkok) en hebben we ons het drukke verkeer in begeven. Eigenlijk is het gewoon een kwestie van go with the flow (oftewel niet wachten tot je kan oversteken, maar gewoon gaan en dan gaat men vanzelf om je heen)en dan is het best makkelijk! Een van de dingen waar we naartoe zijn geweest,is het Tuol Sleng Genocide Museum, wat gevestigd is in het gebouw dat bekend staat als ergste gevangenis/martelcentrum van deRode Khmer. Erg luguber om daarrond te lopen en je te realiseren dat van de 17000 mensen die er gevangen zijn genomen het slechts 7 hebben overleefd.

Vandaag zijn we met de bus naar de zuidkust gegaan, naar het plaatsje Sihanoukville, waar we oud en nieuw willen gaan vieren.

Bij deze willen we jullie allemaal alvast een hele fijne jaarwisseling wensen enhet allerbeste voor 2010. Tot volgend jaar!